Gifkikkers vormen een superfamilie, de Dendrobatoidae, van meer dan 300 soorten die voorkomen in Midden- en Zuid‑Amerika. De Nederlandse namen gifkikker en pijlgifkikker, verwijzen naar de giftigheid van de kikkers en het feit dat het gif door inheemse stammen in het regenwoud gebruikt wordt om pijlpunten voor de jacht van gif te voorzien.

Gifkikkers voeden zich alleen met levende en bovenal bewegende prooien. De beweging van de prooi zorgt ervoor dat een kikker het als voedsel herkent en vervolgens toe zal happen. Omdat lang niet alle voedseldieren constant bewegen zijn ze niet altijd zichtbaar voor de kikker. Veel soorten kikkers, waaronder vele soorten gifkikkers, trillen met hun middelste teen om de bodem in trilling te brengen zodat stilzittende prooidieren zich gaan bewegen en hierdoor zichtbaar worden. Eenmaal zichtbaar zal de kikker zich hierop fixeren en de prooi grijpen met hun klevende tong. 

Zodra een geschikte huisvesting is gecreëerd, een voedseldierenkweek is opgestart en de dieren zijn aangeschaft, rest “slechts” nog de dagelijkse verzorging. Vanzelfsprekend bestaat dit uit het voeren van de kikkers en het bijhouden en bijstellen van de klimatologische omstandigheden, maar ook het observeren van de kikkers is minstens zo belangrijk om de dieren succesvol te kunnen (blijven) verzorgen. Bij een optimale verzorging laten de dieren veelal spoedig hun voortplantingsgedrag zien.

Gifkikkers zijn bij lange na niet de moeilijkste amfibieën om tot voortplanting te brengen. Voor de meeste soorten geldt dat na een periode van observatie een goed kweekkoppel, of soms een kweekgroepje, kan worden samengesteld. Vaak is zelfs de periode van observatie niet noodzakelijk en voldoet het om gewoonweg een gezond koppeltje samen te stellen. Belangrijk is dat ze in een geschikte bak worden gehouden,

Geen paniek, de in gevangenschap gekweekte gifkikkers zijn niet tot nauwelijks giftig. Ook wildvang dieren verliezen na enige tijd hun giftigheid, maar dat kan tot enkele jaren duren. Bovendien heeft het gif van de gifkikker geen offensieve functie zoals bij gifslangen. Giftigheid is juist een defensief middel dat de kikkers moet beschermen tegen roofdieren. 

Binnen de superfamilie van Zuid-Amerikaanse gifkikkers, de Dendrobatoidae, komen onopvallend cryptisch gekleurde en felgekleurde soorten voor. De felgekleurde gifkikkers maken hun giftigheid kenbaar zodat roofdieren ze met rust laten. De variatie aan kleuren en patronen is enorm en verschilt tussen soorten, populaties en individuen. 

Gifkikkers hebben een bijzondere voortplanting. Anders dan onze eigen inheemse kikkers die na het afzetten van de eieren in het water hun legsel verlaten, leggen de meeste gifkikkers eieren op het land en besteden ze daar intensieve broedzorg aan. Naast het nathouden van het legsel dragen de ouders de uitgekomen larven op hun rug naar open water. 

Gifkikkers staan in hun natuurlijke habitat bloot aan verschillende, vaak door de mens veroorzaakte, bedreigingen zoals habitatdestructie, dierenhandel, klimaatverandering en ziekten als chytridiomycose. Deze bedreigingen leiden bij veel soorten tot afname van het aantal dieren en populaties.

Gifkikkers komen voor in het zuidoosten van Nicaragua (Allobates talamancae, Dendrobates auratus en Oophaga pumilio). Vanaf hier loopt het verspreidingsgebied langs de Caribische kant van de centrale bergketens in Costa Rica tot in Panama, waar ze van de Caribische kust tot aan de Pacifische kust voorkomen.

Over het verspreidingsgebied worden verreweg de meeste gifkikkers in het tropisch regenwoud gevonden. Deze regenwouden worden bewoond van zeeniveau tot in hooggelegen nevelwouden, maar niet boven 4000 meter boven zeeniveau.

Nagenoeg alle soorten Dendrobatoidae zijn dagactief. Slechts van Aromobates nocturnus is bekend dat deze volledig nachtactief is. Vele soorten zijn echter behalve dagactief ook actief in de vroege ochtend- en avonduren wanneer het donker is (Hilje & Yglesias, 2009). Zo laten mannetjes al vroeg in de ochtend hun roep horen. Daarnaast is ook

Al vanaf tientallen meters afstand is de aanwezigheid van gifkikkers in het regenwoud te horen. Iedere soort heeft zijn eigen kenmerkende roep (Santos et al., 2014). Zowel de kleurrijke als bruingekleurde gifkikkers vallen op door een grote verscheidenheid aan trillers, een- of meertonige heldere klanken die meestal uitsluitend door de mannetjes worden voortgebracht. 

Het bouwplan van volwassen gifkikkers is sterk gelijkend aan dat van alle andere padden en kikkers. Ze hebben een goed ontwikkeld skelet en stevige spieren om zich op het land goed te kunnen verplaatsen. De achterpoten van de soorten die zich tussen de rotsen van sterk stromende beken ophouden zijn dikker dan die van klimmende en bodembewonende soorten. Gifkikkers hebben vijf tenen en vier vingers waartussen soms vliezen aanwezig zijn.

Net als alle andere amfibieën, vervellen gifkikkers met enige regelmaat. Vervellende kikkers eten hun vervelde huid, al tijdens het vervellen, volledig op. Restanten van vervellingen zoals reptielen vaak achterlaten worden niet teruggevonden. 

Gifkikkers kunnen worden gerekend tot de meest giftige dieren op aarde. Het huidgif van één enkele kikker bestaat uit een cocktail van tientallen verschillende neurotoxinen. Er zijn al meer dan vijfhonderd verschillende soorten gif in de huid van gifkikkers aangetroffen en er zijn vermoedelijk nog honderden onbekende verbindingen die op ontdekking wachten.

De enorme diversiteit aan gifstoffen halen de kikkers uit de voedseldieren die ze eten. In mieren, kevers en mijten die gifkikkers eten zijn dezelfde gifstoffen aangetroffen als de stoffen die in de kikkerhuid zijn gevonden. De geleedpotigen halen het gif of de bouwstoffen voor het gif op hun beurt weer uit het voedsel dat zij eten. Kleine mijten die door gifkikkers worden gegeten, maken bijvoorbeeld zelf een chemische verbinding die als seksferomoon dient.

Binnen de superfamilie van neotropische gifkikkers zijn niet alle soorten even giftig en een groot aantal soorten is zelfs helemaal niet giftig. De stelregel is dat de kleurrijke kikkers giftig zijn en de onopvallend bruingekleurde kikkers niet tot nauwelijks giftig zijn (Santos et al., 2003). De combinatie van felle kleuren en giftigheid is geen toeval.

De felle kleuren van gifkikkers waarschuwen roofdieren dat de kikkers niet eetbaar zijn (Vences et al., 2003). In het dierenrijk worden deze waarschuwingssignalen aangetroffen bij sterk uiteenlopende soorten zoals insecten, vogels en amfibieën. Daarbij worden veelal dezelfde kleuren gebruikt. Gele en rode signalen tegen een donkere achtergrond zijn daarin de meest voorkomende waarschuwingssignalen in het dierenrijk.

Niet giftige gifkikkers maken soms handig gebruik van het leergedrag van roofdieren (Stuckert et al., 2014). Omdat roofdieren het uiterlijk van kikkers kunnen associëren met giftigheid, loont het voor niet giftige kikkers om in uiterlijk sterk op de giftige soorten te lijken waarmee ze hun verspreidingsgebied delen. 

Naast roofdieren selecteren ook vrouwtjes op kleur. Feller gekleurde mannetjes zijn in trek bij de vrouwtjes, die voor deze mannetjes kiezen omdat de felle kleuren aangeven dat de mannetjes in goede vorm zijn (Crothers et al., 2011). De mannetjes zullen voldoende energie hebben om de eieren en larven van het vrouwtje te verzorgen.