Interacties ouders en jongen
Kikkerouders staan voor een groot aantal belangrijke keuzes wanneer ze hun jongen in een poeltje achterlaten. Voor vrouwtjes die hun jongen van voedseleieren voorzien, is het belangrijk om de kostbare voedseleieren aan eigen jongen te voeren en niet aan die van een ander vrouwtje. Het vrouwtje onthoudt niet alleen feilloos in welk poeltje de larven zich bevinden, ook door het bedelgedrag van haar jongen weet ze dat de jongen voedsel nodig hebben. Bij het afzetten van de larven kiezen de ouders ook voor poeltjes waarin zich meer organisch materiaal bevindt dat als voedsel voor de larven kan dienen. Ook bevinden zich in de grotere poelen roofdieren zoals larven van libellen en juffers, grote muggenlarven, vissen of andere kikkerlarven. De meeste gifkikkers zijn in staat de aanwezigheid van roofdieren te herkennen, zodat de poeltjes met roofdieren niet voor het afzetten van larven worden gebruikt. Bij gifkikkers die de kleine poeltjes in boomholtes of waterhoudende planten gebruiken voor het afzetten van larven, verdedigen de larven zelf de poeltjes. Ze zijn kannibalistisch en eten eieren en larven van soortgenoten, inclusief broertjes en zusjes. De ouders zetten daarom maar één enkele larve per poeltje af en laten de poeltjes die al door grote larven bezet zijn links liggen. Door onder water te duiken kunnen de ouders aanwezigheid van andere kikkerlarven ontdekken. Ook de chemische samenstelling van het water waarin een larve opgroeit geeft de ouderdieren informatie over de aanwezigheid van kikkerlarven. Die informatie is zelfs zo specifiek dat ouders onderscheid kunnen maken tussen larven van een andere soort of die van de eigen soort en zo het risico van predatie kunnen inschatten (Schulte et al., 2015).